برهمکنش قطع آبیاری، کودهای زیستی و محلول پاشی آهن بر عملکرد و برخی صفات مورفوفیزیولوژیکی جو (Hordeum vulgare L.)

به­ منظور بررسی اثر قطع آبیاری، کودهای زیستی و محلول­ پاشی آهن بر عملکرد و برخی صفات مورفوفیزیولوژیکی جو، آزمایشی به­ صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک­ های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1395 اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح آبیاری در سه سطح (آبیاری کامل به­ عنوان شاهد، محدودیت ملایم آبی یا قطع آبیاری در مرحله سنبله­ دهی، محدودیت شدید آبی یا قطع آبیاری در مرحله آبستنی)، کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد کود زیستی، کاربرد میکوریز، آزوسپریلیوم،  استفاده توأم میکوریز و آزوسپریلیوم) و محلول‌پاشی با نانواکسید آهن در چهار سطح (صفر، 0/3، 0/6 و 0/9 گرم در لیتر) بودند. نتایج نشان داد قطع آبیاری در مراحل سنبله­ دهی و آبستنی، عملکرد، اجزای عملکرد و محتوای کلروفیل را کاهش داد. بیش­ ترین سرعت پر شدن دانه (0/00236 گرم در روز)، حداکثر وزن دانه (0/065 گرم)، طول دوره پر شدن دانه (42/5روز)، کلروفیل a و کاروتنوئید (به­ ترتیب 2/52 و 0/96 میلی­ گرم در گرم وزن تر) در شرایط استفاده توأم آزوسپریلیوم و میکوریز، محلول­ پاشی 0/9 گرم در لیتر نانواکسید آهن و آبیاری کامل مشاهده شد. کم­ ترین میزان این صفات در شرایط محدودیت شدید آبی، عدم کاربرد کود زیستی و عدم محلول­ پاشی به ­دست آمد. نتایج نشان داد قطع آبیاری در مراحل سنبله ­دهی و آبستنی نسبت به آبیاری کامل، عملکرد دانه را به­ترتیب 22/06 و 30/11 درصد کاهش داد. استفاده هم­ زمان میکوریز و آزوسپریلیوم در مقایسه با عدم کاربرد آن­ها 8/96 درصد و محلول­ پاشی با 0/9 گرم در لیتر نانواکسید آهن در مقایسه با عدم محلول­ پاشی4/63 درصد عملکرد دانه بیش ­تری داشتند. از این رو به­ نظر می ­رسد کاربرد هم ­زمان کودهای زیستی و نانواکسید آهن می­ تواند به­ عنوان تعدیل کننده ­های تنش در جو درشرایط محدودیت آبی پیشنهاد شود.